Produkty

V naší nabídce máme více než 8000 produktů shodných s aktuálními trendy za atraktivní ceny, protože je nakupujeme přímo v továrnách a manufakturách bez drahých zprostředkovatelů.
Spolupracujeme s pečlivě vybranými výrobci z 16 států: Uruguaye, Austrálie, Řecka, Itálie, Portugalska, Španělska, Francie, Anglie, Finska, Egypta, Číny, Tchaj-wanu, Japonska, Vietnamu, Indie a Nového Zélandu.

Do naší nabídky neustále zavádíme nové vzory v osvědčených kolekcích, stejně jako úplně nové produkty, které jsou naší reakcí na měnící se preference zákazníků.

 

 

 

W świecie prawdziwej porcelany…

O porcelanie, jak o malarstwie czy muzyce można mówić bardzo długo. Nie ulega wątpliwości, że wyrób porcelany to jedno z najstarszych rzemiosł świata. Tak jak obrazy znanych mistrzów na ścianach, podobnie piękny serwis porcelanowy wyprodukowany w najlepszych manufakturach, stanowi o prestiżu jego posiadacza.

Kilka słów o historii…

W Chinach produkowano przedmioty z porcelany już od VII wieku. W okresie wypraw krzyżowych w XII stuleciu pojedyncze sztuki docierały do Europy „jedwabnym szlakiem”. Wenecki podróżnik Marco Polo w swoich sprawozdaniach z podróży poświęcił wiele uwagi temu materiałowi, zwłaszcza że porcelana była z jednej strony materiałem bardzo wytwornym, a z drugiej twardszym i wytrzymalszym niż wszystko to, co do tej pory znano na Zachodzie. Tę substancję, z której na Dalekim Wschodzie produkowano przeróżne przedmioty użytkowe nazwał „porcelana”, co stanowiło włoskie określenie pewnego gatunku ślimaka morskiego, którego muszla była bardzo podobna do chińskich wyrobów z „porcelany”.

W XV wieku żeglarze opływający dookoła świat przywozili do Europy pełne ładownie okrętowe tych cennych przedmiotów. Popyt na nie wzrastał szczególnie w domach książęcych i bogatej arystokracji, którzy traktowali porcelanę jak prestiżowy przedmiot najwyższej jakości. Z produkcją własnej porcelany szło Europejczykom stosunkowo ciężko, mimo że wszystkie dwory książęce robiły wszystko, co tylko możliwe, aby wejść w posiadanie tej tajemnej „receptury”. Mimo ogromnych wysiłków dopiero w 1707 r udało to się alchemikom: Von Tschirnhausowi i Bottgerowi, którzy pracowali również nad sztucznym złotem. Odkryli oni, że potrzebny jest do tego: kaolin, skaleń i kwarc. Kaolin nadaje porcelanie nieskazitelną biel i szlachetną przeświecalność. Zaawansowane prace nad produkcją porcelany oraz wizje ogromnych zysków i sławy zdołały przekonać Augusta Mocnego, elektora saskiego do wybudowania w 1710r na zamku w Miśni pierwszej europejskiej manufaktury porcelany. Sekrety produkcji nie mogły się długo utrzymać i wkrótce inne manufaktury zaczęły produkcję.

Skład chemiczny

Porcelana to rodzaj białej ceramiki wysokiej jakości. Wyrabiana jest poprzez wypalenie mieszaniny już uformowanej, w dany kształt przedmiotu. Mieszanina ta powstaje w czasie połączenia ze sobą glinki kaolinowej ze skaleniem i kwarcem. Ze względu na skład chemiczny oraz temperaturę wypalania rozróżnia się dwa rodzaje porcelany: porcelanę twardą i miękką. Stosunek kaolinu, skalenia i kwarcu wynosi 50:25:25 dla porcelany twardej i 25:45:30 dla porcelany miękkiej. Szczególną odmianą porcelany miękkiej jest znana angielska „Bone China”, w której dodany jest popiół z kości zwierzęcych w ilości aż do 50%.

Produkcja

Po sporządzeniu masy porcelanowej (między innymi rozdrobnieniu i oczyszczeniu surowców) przedmioty formuje się (talerze, filiżanki), albo odlewa (dzbanki, pojemniki, figury) w formach gipsowych. Potem przesusza się i wyżarza w temperaturze ok. 920 – 980 °C. Masa nie rozpuści się w wodzie, ale wciąż ją przepuszcza. Następnie przedmioty zanurza się w kąpieli z wodnej zawiesiny szkliwa, najczęściej skaleniowego, suszy i wypala się po raz drugi w temperaturze 1350-1460 °C (twarda porcelana) lub, 1280-1320 °C (miękka porcelana). Szkliwo topi się i po ostudzeniu nadaje wyrobom połysk i gładkość. Rozróżnia się trzy rodzaje zdobień: pod polewą, w polewie i na polewie. Zdobienia pod polewą nakłada się bezpośrednio po wyżarzaniu, po czym porcelanę polewa się szkliwem, a następnie wypala. Zdobienia w polewie nanoszone są na już wypaloną porcelanę, którą potem należy wypalić po raz trzeci. Szkliwo topi się ponownie i wnika w nią farba ze zdobień. Zdobienia na polewie nanosi się również po wypaleniu. Porcelanę wypala się trzeci raz, ale w niższej temperaturze (ok. 850 °C), przy której szkliwo się nie topi, a więc nie wnikają w nie farby. Po wypaleniu są one wyczuwalne jako niewielkie wypukłości. Na możliwości wyboru kolorów ma wpływ temperatura wypalania: im jest ona wyższa, tym gama kolorów będzie mniejsza, ponieważ niektóre farby tracą w wyższej temperaturze swoje zabarwienie. W związku z tym najbardziej barwne zdobienia to zdobienia na polewie.

Dobre rady

Czy wiesz, że…

• Pęknięty talerz porcelanowy można skleić beż użycia kleju. Należy zalać go zimnym mlekiem, następnie postawić na ogniu i doprowadzić do wrzenia. Gotować przez kilka minut, następnie zdjąć z ognia i pozostawić do wystygnięcia. Można go będzie później myć w ciepłej, ale nie gorącej wodzie.
• Pęknięty wazon należy posmarować od wewnętrznej strony gęstym syropem z cukru. Po 24 godzinach można wlewać zimną wodę. Myć wyłącznie w zimnej wodzie.
• Porcelanę można podgrzewać do temperatury 100 °C pod warunkiem, że będzie się to robiło stopniowo. Należy jednak pamiętać, że nie wolno narażać wyrobów na bezpośrednie ciepło z otwartego palnika, czy też na szybkie zmiany temperatur.
• Porcelany, która ma w swojej dekoracji złoto lub platynę nie należy umieszczać w kuchenkach mikrofalowych oraz zmywarkach.
• Porcelanę dekoracyjną myje się w zimnej wodzie z dodatkiem soku z cytryny.
• Porcelanę użytkową myje się w ciepłej, mydlanej wodzie…

 

 

W świecie alabastru…

Alabaster to zbita, dobrze przeświecająca, biała lub nieco zabarwiona ( na żółtawo, zielonkawo, różowawo..) drobnoziarnista odmiana gipsu. Już od czasów starożytnych alabaster był wysoko ceniony jako kamień ozdobny i dekoracyjny. Nazwa pochodzi od egipskiego miasta Alabastros.
Alabaster stanowi przede wszystkim doskonały surowiec rzeźbiarski i jest bardzo interesujący dla kolekcjonerów. Służy do wyrobu m.in.: waz, pucharów, puzderek, tacek, świeczników, popielnic, rzeźb, figur ludzi, zwierząt, zegarów… Był także używany jako dekoracyjny kamień okładzinowy – alabaster kalcytowy zastępował marmur do wykładania posadzek. Posadzki alabastrowe mają żywsze kolory i bardziej błyszczą, ale są mniej odporne mechanicznie od marmurowych.

Dobre rady

Czy wiesz, że…

• • Tłuste plamy powstałe na wazonach, popielnicach itp. usuwamy nakładając papkę z magnezji lub sproszkowanej kredy i benzyny ekstrakcyjnej (ostrożnie – łatwopalne!). Po wyparowaniu rozpuszczalnika usuwa się suchy proszek i całość poleruje jedwabną szmatką.
  • Usuwanie plam z atramentu rozpoczynamy od pocierania szmatką zmoczoną mieszaniną 2%-owej wody utlenionej i amoniaku, w proporcji 3:1, a następnie polerujemy do połysku
  • Zażółcenia na białym alabastrze usuwa się roztworem soli kuchennej w 10%-owej wodzie utlenionej (2 łyżki stołowe soli na ¼ szklanki wody utlenionej) i spłukuje obficie wodą. Jeśli plamy nie ustępują zabieg trzeba powtórzyć, pamiętając o natychmiastowym spłukiwaniu. Po wyschnięciu wetrzeć odrobinę oliwy z oliwek, poczekać do całkowitego wyschnięcia i polerować wełnianą szmatką
  • Alabaster kolorowy myje się wodą mydlaną (2 łyżki stołowe rozgotowanego mydła na 1l wody), obficie spłukuje, suszy i poleruje
  • Plamy z kolorowego alabastru usuwa się papką z magnezji i benzyny ekstrakcyjnej, pozostawioną na powierzchni przedmiotu przez całą noc. Rano wystarczy zetrzeć suchy proszek, alabaster opłukać wodą i wetrzeć odrobinę oleju lnianego lub nafty. Po wyschnięciu polerować miękką flanelką lub wełnianą szmatką
  • Figurki z alabastru smaruje się grubą warstwą gęstego krochmalu i ustawia w przewiewnym miejscu. Kiedy krochmal wyschnie i popęka, odpadnie razem z kurzem i brudem, pozostawiając całkowicie oczyszczony przedmiot. Taki zabieg wykonuje się raz czy dwa razy w ciągu roku, a doraźnie wystarczy przetarcie szmatką, na którą nasypano odrobinę talku.

Cyna

Cyna tworzy odmiany alotropowe. W warunkach normalnych występuje w odmianie β (beta) zwanej cyną białą, trwałej powyżej 13,2 °C. Odmiana ta na ma sieć krystaliczną układzie tetragonalnym, o gęstości 7,3 g/cm3. W temperaturach niższych przechodzi w odmianę regularną α (alfa) o gęstości 5,85 g/cm3. Zmiana gęstości jest równoznaczna ze zmianą objętości, co powoduje, że cyna rozpada się, tworząc szary proszek zwany cyną szarą. Zjawisko to nazywane jest zarazą cynową. Czysta cyna biała jest ciągliwa i kowalna, odporna na korozję. Ze względu na dostępność, niską temperaturę topnienia, łatwość odlewania, dobre własności mechaniczne a także niską cenę cyny, przedmioty cynowe były niegdyś bardzo popularne od wczesnego średniowiecza, największy rozkwit przedmiotów z cyny nastąpił pomiędzy XIV i XVI w. Cynę używa się do pokrywania innych metali cienką warstwą antykorozyjną. Proces cynowania stosowany jest do zabezpieczania stalowych naczyń stosowanych w przemyśle spożywczym np puszek do konserw oraz konwi na mleko. Cyna była znana w czasach prehistorycznych, jako trzeci, poznany przez człowieka metal po złocie i miedzi (wcześniej jednak niż srebro, ołów i żelazo ). Stop cyny z miedzią (brąz) stanowił materiał do wyrobu narzędzi. Zawartość cyny w zewnętrznych strefach Ziemi wynosi 4*10-3 % wag. Jeden atom cyny przypada na 150 tysięcy innych atomów. Najważniejsze minerały: kasyteryt (kamień cynowy SnO2) i stannin Cu2FeSnS4. Cyna jest popularnym białym metalem. Znana jest ludzkości już od czasów starożytnych. Metal ten znajdowano w grobowcach starożytnych Egipcjan, którzy uważali go za odmianę ołowiu. Szeroko stosowano cynę w czasach Imperium Rzymskiego, kiedy to sprowadzano ją z Kornwalii.

Otrzymywanie:
Rudę cyny czyści się wodą. Usuwane są wtedy wszelkie rozpuszczalne zanieczyszczenia. Następnie wyżarza się ją, by utlenić siarczki żelaza i miedzi. Po ponownym myciu cyna jest redukowana węglem i w stanie płynnym usuwana z wnętrza pieca. Podczas ponownego, niskotemperaturowego stopienia oddzielane są pozostałe zanieczyszczenia.
W warunkach przemysłowych pozyskuje się ten metal również za pomocą elektrolizy.

Plater

Plater jest to materiał (określany też jako rodzaj kompozytów) składający się z dwóch lub więcej warstw różnych metali trwale złączonych (nie dających się rozdzielić mechanicznie), co jest wynikiem działania temperatury, odkształcenia plastycznego, ciśnienia lub próżni podczas wytwarzania. Celem wytwarzania platerów jest uzyskanie kombinacji żądanych właściwości; głównie odporności na korozję, odpowiednich właściwości tarciowych, lub specjalnych właściwości elektrycznych, cieplnych bądź efektów estetycznych, przy niższych kosztach niż zastosowanie litego materiału, albo uzyskanie tworzywa o specyficznych właściwościach, których nie posiada materiał lity.

Właściwości plateru, np. odporność na korozję, przewodność cieplną, ocenia się według odporności warstwy nałożonej i są one równe własnościom materiału jednorodnego, litego.
Najczęściej plateruje się miękką stal węglową, rzadziej aluminium, miedź, nikiel i ich stopy. Stal węglową pokrywa się stalą odporną na korozję, miedzią, niklem i ich stopami, srebrem, platyną i in. Platery są produkowane w formie blach, płyt, taśm, rur, prętów i drutów, przy czym platery mogą być jednostronne lub po obu stronach podłoża, w zależności od warunków jakie musi spełniać element platerowany. Grubość nakładanych warstw, zależnie od rodzaju i przeznaczenia może wahać się od 1,5 do 15% grubości podłoża, co w praktyce oznacza przy różnych sposobach nakładania, grubości od kilku mikrometrów do kilku milimetrów.

Metody nakładania warstw można zaliczyć do dwóch zasadniczych grup:

• platerowanie na zimno; walcowanie na zimno, tłoczenie, przeciąganie, platerowanie wybuchem
• platerowanie na gorąco; walcowanie na gorąco, przeciąganie, wylewanie, odlewanie odśrodkowe, natapianie, przytapianie, napawanie, gorące naprasowanie izostatyczne, spiekanie.

Metal lub stop nakładany na podłoże może być w stanie roztopionym jak w metodach odlewniczych (natapianie i obtapianie) albo w stanie stałym, jak w metodach walcowania na zimno i na gorąco, platerowania wybuchem, naprasowywania.

Trwałe połączenie metali wytworzone metodami nanoszenia stopionego metalu na podłoże jest wywołane przez nacisk wywierany na podłoże przez skurcz towarzyszący przejściu ze stanu ciekłego w stan stały. Natomiast w technice platerowania bez stopienia nakładanego metalu lub stopu wykorzystuje się różne formy odkształcenia – walcowanie, przeciąganie, tłoczenie. Poszczególne techniki platerowania różnią się stopniem odkształcania i ilością ciepła do utworzenia złącza i sposobem doprowadzenia metali do bezpośredniego dokładnego styku.

Dobre rady

Czy wiesz, że…

• Tworzenie się ciemnych lub brunatnych plam i nalotów na powierzchni posrebrzanej jest zjawiskiem normalnym, wynikającym z własności fizyczno – chemicznych srebra. Nalot ten jest we wczesnej fazie obecności łatwo usuwalny za pomocą miękkiej ściereczki. Powstawanie tego typu nalotów nie dyskwalifikuje wyrobu.
• W celu konserwacji po każdorazowym umyciu, plater należy umyć ciepłą wodą i wytrzeć miękką ściereczką. Następnie owinąć w tkaninę, bibułę lub folię polietylenową i przechowywać w suchym miejscu. W przypadku dłuższego nie używania tych wyrobów pożądane jest pokrycie ich powierzchni cienką warstwą wazeliny. W razie powstania ciemnych nalotów należy przetrzeć je miękką ściereczką zwilżoną w jednym z ogólnie dostępnych na rynku środków do czyszczenia metali kolorowych, spłukać wodą i dokładnie wytrzeć.

 

Srebro

Srebrna historia

Srebro jest jednym z najdawniej znanych metali (stosowano je w starożytnym Egipcie już 800 lat p.n.e. jako środek płatniczy; srebrne ozdoby znajdują się w grobowcach pochodzących z ok. 4000 lat p.n.e.). Najstarsze ślady występowania srebra odkryto w Egipcie i Mezopotamii, gdzie, w wyniku przeprowadzonych wykopalisk archeologicznych, znaleziono srebrne monety, bransolety i naszyjniki. Kopalnie srebra znajdowały się na terenach Azji Mniejszej, Hiszpanii, a także Chin i Indii. Starożytni Egipcjanie posiadali kopalnie srebra w Nubii i Etiopii, Grecy w Attyce, a Rzymianie w Hiszpanii. Po odkryciu Ameryki konkwistadorzy hiszpańscy z początkiem XVI w. zrabowali tam olbrzymie ilości srebra i przywieźli je do Europy. Natomiast o wydobywaniu srebra w Polsce świadczą pozostałości starych kopalń w okolicach Głogowa i Olkusza oraz rozwinięte rzemiosło artystyczne. Pierwszymi wyrobami jubilerskimi ze srebra były naczynia kościelne, które projektował między innymi sam Wit Stwosz dla krakowskich rzemieślników. Obok sztuki sakralnej w XVI i XVII wieku, jubilerzy pracowali dla dworów królewskich i szlacheckich. Popularne stały się wówczas srebrne naczynia stołowe, srebrne elementy zbroi i pasów, a nawet ozdoby do uprzęży końskiej.

W połowie XIX w. Odkryto niezwykle bogate złoża srebra w Ameryce, co spowodowało olbrzymie obniżenie wartości srebra. Wtedy też srebro przestało być stosowane jako podkład kruszcowy dla pieniądza. Srebro jest to pierwiastek chemiczny o liczbie atomowej 47 i masie atomowej 107,868. Należy do grupy miedziowców, jest metalem szlachetnym o barwie białej, silnym połysku, jest kowalne i ciągliwe. Temperatura topnienia srebra to 961,93°C, temperatura wrzenia 2212°C, gęstość 10,49 g/cm3. Srebro to najlepszy przewodnik ciepła i prądu elektrycznego, jest odporne chemicznie, rozpuszcza się w kwasie azotowym, stężonym kwasie siarkowym i w roztworze cyjanków. W związkach występuje na stopniach utlenienia: I, wyjątkowo II i III. Większość związków srebra nie rozpuszcza się w wodzie i odznacza się światłoczułością (np halogenki). Niektóre sole mają właściwości wybuchowe; srebro tworzy związki koordynacyjne. Jego związki są trujące, zwł. dla organizmów niższych. W przyrodzie srebro występuje rzadko w stanie wolnym (srebro rodzime), częściej w postaci minerałów (gł. argentytu, proustytu, pirargyrytu, stefanitu, kerargyrytu) lub jako domieszka rud innych metali (ołowiu, cynku, miedzi). Srebro otrzymuje się gł. jako produkt uboczny przy przeróbce rud cynkowo-ołowiowych. Surowy metal poddaje się rafinacji elektrolitycznej. Srebro metaliczne (częściej w stopach) jest stosowane do wyrobu przedmiotów użytkowych i artystycznych, aparatury chemicznej, instrumentów medycznych, ogniw, luster, złącz elektrycznych oraz do srebrzenia i jako katalizator (gł. w syntezie związków organicznych.).

Konserwacja srebra

Korozję metalicznego srebra powodują przede wszystkim związki siarki i chloru. Pierwsze z nich działają z reguły w powietrzu, drugie zaś – w wodzie i ziemi. Nieustanny rozkład substancji białkowych, spalanie węgla i benzyny, emisja gazów z zakładów chemicznych ciągle dostarczają do atmosfery siarkowodór H2S i tlenki siarki. O dużej wrażliwości srebra na działanie siarki świadczy np. natychmiastowe czernienie srebrnej łyżeczki po zjedzeniu nią jajka na miękko (w skład białka jaja kurzego wchodzą aminokwasy zawierające siarkę). Nic więc dziwnego, że po paru latach przedmioty srebrne pokrywają się ciemnymi nalotami siarczku srebrowego Ag2S.

Z kolei takie same przedmioty leżące długo w ziemi stykają się z roztworami chlorków. Pod ich działaniem na srebro tworzy się gruba, rogowata warstwa chlorku srebrowego AgCl. O ile sczerniały puchar, taca czy lichtarz dadzą się łatwo oczyścić, a przy tym produkty korozji nie zmieniają ich kształtu ani rysunku, o tyle korozja chlorkowa może zatrzeć kontury, uczynić rysunek nieczytelnym, zniekształcić szczegóły faktur. Barwa produktów korozji chlorkowej jest szarobrunatna.

Usunięcie produktów korozji chlorkowej bez naruszania podłoża jest bardzo trudne i żmudne. Stosuje się w tym celu moczenie i częste szczotkowanie. Do rozmiękczenia i częściowego rozpuszczenia chlorku srebrowego stosuje się 15% wodny roztwór tiosiarczanu amonowego (można także sodowego). Moczenie i okresowe szczotkowanie prowadzi się tak długo, aż zostanie odsłonięte metaliczne podłoże.
Inaczej natomiast postępuje się ze sczerniałymi przedmiotami srebrnymi pokrytymi siarczkami bądź tlenkami. Tu trzeba uważać, aby nie zniszczyć pożądanych efektów dekoracyjnych. Pamiętajmy bowiem, że czarna patyna doskonale chroni srebro przed dalszymi atakami korozji, bywa więc wytwarzana celowo. Czerń w zagłębieniach, reliefach czy na ażurach czyni je bardziej plastycznymi, wydobywa je i eksponuje. Zanim podejmiemy próbę usunięcia produktów siarczkowej i tlenkowej korozji srebra konieczne jest zastanowienie się, czy i w jakim miejscu czarna patyna musi pozostać. Jeśli jednak zdecydujemy się na całkowite oczyszczenie srebra z ciemnych produktów korozji, można zastosować metody chemiczne lub mechaniczne.

Z metod chemicznych skutecznie usuwających ciemne naloty ze srebra można polecić kąpiel w 5% wodnym roztworze amoniaku. Gdy przedmiot srebrny pokrywa bardzo gruba, ciemna warstwa, a jest on silnie profilowany lub ażurowy, godna polecenia jest metoda elektrochemiczna. Aby zastosować tę metodę trzeba oczyszczony i odtłuszczony przedmiot połączyć drutem z blachą aluminiową i całość zanurzyć w roztworze zawierającym w jednym litrze wody 30 g wodorotlenku sodowego NaOH i 30 g węglanu sodowego Na2CO3. Wskutek zachodzących reakcji elektrochemicznych…

Globobary

Trudno przejść obojętnie obok oryginalnego, starego globusa. Zazwyczaj zatrzymujemy się przy nim by obejrzeć z bliska lądy i oceany, a obracając kulą udać się w podróż dookoła świata. O tym co kryje się w środku tego tajemniczego globusa chciałby wiedzieć każdy. Któż przypuszczałby, iż znajduje się w nim barek z butelkami trunków, kieliszkami, szklankami.
Wymyślone przed laty globobary służyły do przechowywania najznakomitszych alkoholi z rodowodem.

O globobarach przypomniała sobie włoska firma Zoffoli produkując szeroki ich asortyment w antycznym stylu. Firma ta od 40 lat jest znana na światowym rynku. Barokowe globusy mają średnice od 40 do 84 cm Wykonane są z materiału imitującego drewno, oklejonego XVIII wiecznymi mapami. Po otwarciu górnej kopuły przed oczami naszymi wyrasta z całą swoją zawartością…barek.

Globobary mogą mieć różną konstrukcję. Najprostszy umocowany jest na stabilnej drewnianej podstawie i z powodzeniem może stanąć na biurku prezesa. Inna wersja, to globus jakby wmontowany w blat stolika na pięciu nogach – na kółkach. Takim barkiem można więc jeździć podczas przyjęcia wokół salonu.

Gdy w domu mamy więcej miejsca i bywa u nas znaczniejsza liczba gości, możemy wybrać typowy barek, owalny stolik o długości do 93 cm ,oczywiście na kółkach z podwójnym blatem. Dolny służy do postawienia zapasowych butelek z trunkami, a znajdująca się wokół niego barierka, elementem ozdobnym. Ciekawą propozycją jest pozłacana postać antycznego bożka usiłującego w przyklęku udźwignąć ziemski globus wraz z zawartością.

Globobary kupowane są najczęściej do mieszkań. Zdobią gabinety, salony, sale bilardowe.

Czy wiesz, że…

• Naturalne środki do konserwacji drewna, to ekologiczne, bezpieczne dla człowieka i jego środowiska preparaty z naturalnych surowców jak olej lniany, żywice drzewne i woski roślinne, pigmenty mineralne, służące do konserwacji, pielęgnacji oraz uszlachetniania drewna. Stanowią one trwałą i łatwą w zastosowaniu ochronę dla naszych wartościowych mebli, podłóg, schodów, drzwi, oraz wszelkich konstrukcji drewnianych wewnątrz i na zewnątrz.
• Impregnaty i środki gruntujące do głębokiej impregnacji drewna hamują rozwój drobnoustrojów, grzybów i szkodników oraz zabezpieczają przed wilgocią.
• Oleje, woski i lazury są idealne do pielęgnacji drewna.
• Idealnym środkiem do konserwacji globobarów jest wazelina.